EWA SZELBURG - ZAREMBINA
Urodziła się 10 kwietnia 1899 r. w Bronowicach koło Puław. Studiowała filologię polską i pedagogikę na UJ w Krakowie. Debiutowała w 1922 r. w czasopiśmie "Moje Pisemko" jako autorka utworów dla dzieci i młodzieży. W dwudziestoleciu międzywojennym była pionierką postępowej tematyki w tej gałęzi piśmiennictwa. Pisała m.in. o przyjaźni dzieci różnych ras - opowieść poetycka "Nasi braciszkowie" (1933 r.), o życiu dzieci proletariackich - zbiór wierszy "Dzieci miasta" (1938 r.), podkreślała wartość pracy - zbiór baśni "Rzemieślniczek wędrowniczek". Podejmowała w swych utworach różnorodne zagadnienia wychowawcze. W okresie okupacji była działaczką podziemia, redaktorką tajnego pisma oświatowego. Po wyzwoleniu w latach 1945 - 1947 przebywała w Łodzi, od 1947 r. w Warszawie. Spod jej pióra wyszły dziesiątki opowiadań, baśni, wierszy, utworów scenicznych. Za swój dorobek literacki została uhonorowana wieloma nagrodami, mi.in. dwukrotnie nagrodą Prezesa Rady Ministrów, a w 1966 r. nagrodą państwową I stopnia.
Do najbardziej znanych książek, które napisała dla dzieci należą: "Idzie niebo ciemną nocą", "Przez różową szybkę", "Królestwo bajki", "Najmilsi", "Wesołe historie". Z inicjatywy E. Szelburg-Zarembiny, dla uczenia bohaterstwa i męczeństwa dzieci polskich - ofiar wojny - powstało Centrum Zdrowia Dziecka, jako najpiękniejszy pomnik.
Zmarła 29 września 1986 r. w Warszawie.